1 Mayıs 2017 Pazartesi

SALIMTRAK- Nerede O Eski Bloglar?

En son ne zaman buralara uğradım? 
En son ne zaman blog komşularımı ziyaret ettim? 
Sahi eskiden blog komşuluğu vardı; blog arkadaşlığı, okuma arkadaşlığı, mektup arkadaşlığı...

Zaman geçtikçe unuturduk olduk bütün bunları. Sadece bunları desem yalan olur. Kendimizi unuttuk. Tam olarak insanlığımızı... Peki ama nerede? 

Tam da bugün. Sosyal medya hesaplarında!

Şimdi dönüp her şeyin başladığı yere dönersek sorunu çözemez, kendimizi kedinin oynadığı o yumağın içerisine atmış oluruz. Halbuki gün ve gün kendimizi bu kaosun içerisine sürüklerken hiçbir etki altında kalmadan kabul ettiğimiz hesaplarımız gün geldi bizi oradan oraya sürükleyen tasmalarımızın ucunda kaldı. 

Şimdi dönüp neden bunları anlattığımı merak ediyorsanız eğer; sizlerin de bilinçsizleştiği şu günlerde sosyal medya bağımlılığından bahsetmek istiyorum. İşin sağlık, radyasyon boyutundan çoktan terfi ederek psikolojik rahatsızlık haline gelen boyutuna değinmek istiyorum. Poyraz Karayel izleyenleriniz bilir; Zülfikar'ın bu sistem konusundaki yakınmaları ekran karşısında izleyenlerin hayatlarından alınma bir hayat dersi niteliğini taşıyordu. Yani tam olarak önce sizi muhtaç edip sonra size çözümü sunan bir sistemin içerisinde yok olmaktayız...

Keşke sadece bununla bitse. Ama bitmiyor. İhtiyaç dışı veya gelir dışı harcamaların kaynağı sosyal medya. İhtiyacından fazlasına göz gezdirmeye meraklı bu insanoğlu yine bu noktada tuzağa düşmektedir. 

Özellikle son günlerde hayli popüler olan makyaj ve gezi kanalları insanları olduklarından daha aciz hissetmelerini sağlamaktadır. Size satılan göz altı kapatıcısının aslında göz altlarınızı nasıl morarttığının farkında bile olmazsınız. Çünkü X kişisi bunu önermiştir. Başka bir şeyi değerlendirmek gerekir ise, bugün Amsterdam gezen çiftimiz haftaya Paris'e gidiyor ondan sonraki hafta şuraya sonra başka bir yere. Herkes (ben de dahil) bu insanlara imrenerek bakıyor ve yıllık 14 iş günü alabileceğimiz izinlerimiz için arayışa geçiyoruz. Zaman zaman 'değirmenin suyu'nun nereden geldiğini düşünüyoruz. Ve zamanla fark etmeden kendi hayatımızın nimetlerinden soğuyup normal şartlarda stabil süren hayatımızda mutsuz olup depresyona sürükleniyoruz. 

Şimdi arkamıza dönüp baktığımızda eskiden blogların meydan okumaları, okunan kitap yorumları, blog komşuluğunun şimdilerde bir hayli azaldığını görüyoruz. Eskiden beğendiğimiz gönderilerin altlarına güzel sözler, takdir, tebessüm bırakırken şimdilerde kin, nefret, normal hayatta sosyal anlamda sıfır olan bireylerin istilalarına şahit oluyoruz. Zaman zaman (özellikle Youtube'da) bana denk gelen saçma sapan yorumları gördükçe sinirleniyorum. Daha sonradan bu insanların hayatlarının bir yerlerinde ezildiklerini düşünüyorum. Hayatta buna hep inanmışımdır. Yemek yemek için bir yere gittiğinizde insanların garsonlara davranışlarından, pazardaki satıcılara davranışlarından, esnafa davranışlarından, doktora,sucuya hatta ve hatta hayvanlara davranışlarından bile bunu anlayabilirsiniz. 

Bakın yine gerçek hayat örneklerine daldım bile. Bunlar hep buralara özlemden. Vakti zamanı insanlar bu denli nefret ile dolmadan, birbirimizi kırmaya korkar olduğumuz, çöp toplayanlara kolay gelsin denilen, su alırken teşekkür edilen, çarpışıldığı vakit de özür dilenen, metro çıkışında kedi köpeklere dahi günaydın dediğimiz o günlere özlemden sevgili okur... 

Sahi dönemez miyiz buralara? 
Yarın daha çok bir şeyler okuyup daha az telefon kullanamaz mıyız?
Blog meydan okumaları yapamaz mıyız? 


Umudumuzu kaybetmeyelim...
Umut belki yarında gizlidir. 

Hoşça bakın zatınıza! 


1 yorum:

TAŞINMA DUYURUSU!

Merhaba sevgili okuyan, Bugün sizlere aslında biraz da değişik bir durum içerisinden bahsetmek istiyorum. TAŞINIYORUM!!! (Sadece bloğu...